Od12lat

Cjemna napisał:

Floozy? Floozy!

To imię mi się wydaje śmieszne, ale kit z tym XD.

Cjemna napisał:

...te myśli wiły mi się w głowie jak węże.

Śliczne porównanie. :]

Cjemna napisał:

przenocuję w garażu Lindsay

Kim jest Lindsay?

cjemna napisał:

pani Gioplando

To samo co u góry.

cjemna napisał:

Ta pozwoli mi zostać z pięć dni. Zapracuję u niej na pole namiotowe. Obiadki będę dostawać, suchy pokarm- spakowany.

5 lat i już pracuje? Nie sadzę by ktoś ją zatrudnił. :]

cjemna napisał:

już wtedy sama musiałam gotować sobie mleko, czytać książki oraz rozwijać język.

Powiem co sądzę o tym dziecku. Ono mnie przeraża. Nie mówię o wyglądzie ( białooka blondyneczka ) tylko o psychice tego dziecka. Jej matka była chora psychicznie, więc nie zadziwiłabym się zbytnio jeśli okazało by się, że to dziecko też ma coś z głową. :]

OMG! XD
Ok, zapowiada się fajnie. :3

Bawiąc się źrenicami dostrzegłam głupotę ludzką wokół mnie. Rasa ludzka jest beznadziejna, najsłabsza. Gdyby nie te wszystkie machiny, bylibyśmy martwi. Smutna, ale szczera prawda. Niestety dziś znowu nie rozmyślałam nad tym zbyt długo. Pani Gioplando szykowała mi posiłek.
-Floo, kalafiorowa. Następnie łap za kosiarkę i do ogródka!-rzekła moja tymczasowa opiekunka. Bawiło mnie, że nigdy nie zważała na mój wiek. W końcu byłam ciekawą życie pięciolatką! Mądrą, ale pięciolatką! Kiedyś spytałam ją o to. Powiedziała, że nie widzi we mnie dziecka. Chyba miała rację.

Nie minęło pięć minut, a już kosiłam trawnik. Za płotem zauważyłam pewnego szesnastolatka. Był to Charlie Lord. Chłopiec, który uwielbia znęcać się nad młodszymi. Podszedł do mnie i... Zaczął płakać. Nie robił tego z żalu. To ja powodowałam jakieś fale łez. Wyciągnęłam ku niemu rękę, chcąc zobaczyć co się stanie. Moje oczy zaiskrzyły się na biało. Z mózgu zaczęła mi wypływać krew. Przepływała przez nos i gałki oczne. Musiał to być potworny widok dla Charliego. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, ale na pewno to nic dobrego.
-Jesteś... jesteś nienormalna! Psychiczna!- wrzasnął blady jak papier chłopak. Nie był w stanie przełknąć śliny po swoim okrzyku. Po chwili zdołał jednak się ruszyć. Z przerażeniem pobiegł w stronę domu.

Przez resztę dnia rozmyślałam w pokoju nad tamtym zdarzeniem. Dręczyło mnie to, że krzywdzę innych. Posiadałam jakieś potwornie chore moce. Nie umiałam ich wytłumaczyć. Skąd się wzięły i kiedy to się zaczęło... Nie! Nie mogłam dłużej zastanawiać się nad czymś co było... Nadzwyczajne! Mogło mi całkowicie postradać zmysły! Postanowiłam sobie, że wytłumaczę to potworne zjawisko. Pożegnałam panią Gioplando już z rana i szłam tam, gdzie niosła mnie wyobraźnia.

W końcu trafiłam do szpitala. To już jest szczyt chamstwa, moja droga wyobraźni! To zbyt jasne, żeby mogło być prawdziwe! Rany, czy do mojego umysłu nie dochodziły proste rzeczy? Chyba tak, skoro banały zawsze przychodziły mi najtrudniej. Ponieważ ciężko było walczyć z moją wyobraźnią, weszłam do szpitala. Ale to było złe miejsce. Tu leczyli się normalni, podkreślam, normalni ludzie! Nie pasowałam tu! Zawróciłam. W jednym momencie znowu poczułam się jak potwór. Krew ponownie drżała mi w całym ciele. Wiem, czego potrzebowałam w szpitalu. Powrotu do normalnego życia. Jednak nie potrafiłam przekroczyć progu tego budynku. To chyba było miejsce, którego bałam się najbardziej. Nie chciałam czuć się monstrum, tylko odnaleźć własne miejsce.

Sekunda i wszystko zachwiało mi się w głowie. Wspomnienia przewijały mi się jak taśma. W końcu bezsilnie padłam na ziemię. Lekarze zabrali mnie do łoża szpitalnego. Moja wyobraźnia chyba zgłupiała.

C. D. N. -->